Anatomie en morfologie van de hondenstaart
De hondenstaart, ook wel genoemd staartaanhangsel Waar zweep, is een verlengstuk van zijn ruggengraat. Het is verzonnen van 18 tot 22 staart- of coccygeale wervels maar dit aantal kan sterk variëren, afhankelijk van het hondenras waarmee u te maken heeft. De eerste staartwervels zijn vrij complex en hebben een vorm die de laatste lendenwervels van de hond benadert, terwijl de laatste zijn gereduceerd tot eenvoudige stukjes bot in de vorm van een zandloper.
We definiëren de lengte van de staart vanaf de punt van het spronggewricht van de hond (zie pijl in onderstaande afbeelding). Dus een staart die de punt van het spronggewricht overschrijdt, wordt gekwalificeerd als "lang" (voorbeeld: de Basset Hound). Een "middellange" staart (bijvoorbeeld: de Dalmatiër) komt ter hoogte van het spronggewricht, terwijl een "korte" staart (bijvoorbeeld: de Bull Terrier) het spronggewricht niet bereikt.
Sommige hondenrassen hebben van nature korte (brachyouria) of afwezige (anurie) staarten. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de Boston Terrier of de Corgi.
De staart kan zijn "Vastgebonden" (A), bij honden met een schuine of bolle romp of "Vastgebonden" (B) bij honden met een horizontale romp.
In rust onderscheiden we drie hoofdtypen staartpoorten: : de vallende zweep (voorbeeld: de Duitse herder), de zweep omhoog (voorbeeld: de Beagle) en de horizontale zweep (voorbeeld: de Golden Retriever). De staartdracht kan echter variëren afhankelijk van de context (zie volgende paragraaf over de rol van de hondenstaart).
Afhankelijk van het hondenras kunnen hun staarten verschillende vormen aannemen. Dus onder de honden die een staartdrager hebben:
- vallen, kunnen we de vormen van staarten onderscheiden:
- als kromzwaard (voorbeelden: de Duitse herder, de Belgische herder, de Dalmatiër)
- in J (voorbeeld: Beauceron),
- in S (voorbeeld: Borzoi),
- verhoogd, onderscheiden we de staarten:
- bij kaarslicht (voorbeeld: de Westie),
- sikkel (voorbeelden: de Siberische Husky, de Bichon),
- in sabel (voorbeeld: de Basset Hound, de Beagle, de Coton de Tuléar),
- opgerold (voorbeeld: de Carlin),
- in lacrosse (voorbeeld: de Afghaanse windhond).
De bewegingen van de staart van de hond worden mogelijk gemaakt door de grote flexibiliteit van de gewrichten tussen de wervels en door de aanwezigheid van veel spieren onder:
- de extrinsieke spieren van de staart waarvan de rol is om de staart te laten zakken,
- de intrinsieke spieren van de staart, waaronder:
- de intertransversale spieren die de staart zijdelings mobiliseren,
- de dorsale sacrococcygeale spieren die hefbomen van de staart zijn,
- de ventrale sacrococcygeale spier die een depressor van de staart is.
De rol van de hondenstaart
De staart van de hond is een goed zichtbaar deel van zijn lichaam dat een essentiële rol in visuele communicatie binnen de soort (tussen soortgenoten) en interspecifiek (met andere diersoorten inclusief de mens).
Dus de positie van de staart (zijn dracht), zijn bewegingen in de ruimte en zijn slagsnelheid geven de emotionele toestand aan waarin de hond zich bevindt en geven relatief betrouwbare aanwijzingen over zijn bedoelingen.
(TOT) Wanneer de staart van de hond hoog en rechtop wordt gehouden, weerspiegelt deze de houding van de hond. hond "zeker van zichzelf", in een nogal positieve houding.
(B) Als de zweep daarentegen stijf en onbeweeglijk is in een hoge positie, de haren van de ruggengraat rechtop staan, de oren naar voren gestrekt, de mond halfopen met de hoektanden zichtbaar in een stevig geplante positie, dan is de hond eerder in een bedreigingshouding met vertrouwen.
(VS) Als de staart van de hond onder zijn buik zit, heeft de hond angst.
(NS) Een lage positie van de staart van de hond kan ook wijzen op een houding van bedreiging zonder verzekering. Het gaat dan gepaard met lage oren, een open mond en rechtopstaande haren.
(E) Als de hond met zijn staart kwispelt, is dat een teken van een bepaalde opwinding. Het kan positief zijn (een teken van vrolijkheid) of negatief (een teken dat de hond zich ongemakkelijk voelt in een bepaalde situatie). Snelle slagen met een lage amplitude in een hoge positie van de staart duiden meestal op een ernstige staat van nervositeit bij de hond. Snelle, brede beats zijn meestal indicatief voor een gelukkige gemoedstoestand.
Houd er echter rekening mee dat het ook belangrijk is om te vertrouwen op de "natuurlijke" plaatsing van de staart van uw hond wanneer hij zich in een neutrale en rustige emotionele toestand bevindt. Zoals hierboven uitgelegd is deze plaatsing niet universeel en dus niet voor alle honden hetzelfde. Bijvoorbeeld, een staart die onder de buik van een hond wordt geplaatst die hem van nature op deze manier draagt (voorbeelden: Borzoi, Whippet…) betekent niet noodzakelijk dat de hond bang is.
Onthouden !
De manier waarop de hond wordt vastgehouden (zijn algemene houding), de positie van zijn lichaam, zijn oren, het borstelen van zijn haar en zijn gezichtsuitdrukkingen zijn ook visuele communicatiemiddelen die ons kunnen informeren over zijn "gemoedstoestand". van het moment. Het is daarom niet alleen het observeren van de positie en bewegingen van zijn staart om de houding van een hond te interpreteren.
Waarom knip je de staart van een hond?
De staart couperen, of Engels, verwijst naar het afsnijden van de staart van een hond. Deze oude praktijk werd oorspronkelijk gebruikt bij gebruikshonden - jachthonden, waakhonden of herdershonden - om:vermijd staartblessures (beten tussen soortgenoten, wonden in braamstruiken, enz.) bij de uitoefening van hun taken. Dit deel van het lichaam is inderdaad relatief slecht gevasculariseerd en heeft de neiging slecht te genezen.
Na verloop van tijd maakten deze utilitaire en veiligheidsredenen plaats voor: esthetische redenen bij gezelschapshonden en het couperen van de staart is meer gedaan in relatie tot een in acht te nemen rasstandaard.
Hoewel het in Europa verboden is, is het couperen van de staart nog steeds geautoriseerd en beoefend vandaag in Frankrijk maar op voorwaarde dat de operatie binnen 5 dagen of minder na de geboorte van de puppy wordt uitgevoerd, zolang de zenuwuiteinden nog niet volledig zijn ontwikkeld om te voorkomen dat de puppy lijdt. Dierenartsen kunnen desondanks weigeren om deze operatie uit te voeren wanneer deze louter esthetische doeleinden heeft.
In Frankrijk is het trimmen van de staart echter niet langer een van de uitschakelfouten voor de bevestiging van een hond in de LOF.
De praktijk van het couperen van de staart is momenteel het onderwerp van verhit debat. Onder de argumenten ertegen wordt aangenomen dat honden waarvan de staart is afgesneden:
- worden zo verstoken van een belangrijk communicatiemiddel, dat waarschijnlijk een zekere meerduidigheid bij ontmoetingen tussen soortgenoten of om aan de basis te staan van een verlies van waarschuwing voor een agressieve houding jegens mensen,
- kan last hebben van evenwichtsstoornissen.
Afwijkingen en aandoeningen van de hondenstaart
De staart van de hond kan de plaats zijn van afwijkingen of aandoeningen bij:
Brachyouria
Dit is een aangeboren staartverkorting door afname van het aantal staartwervels bij een langstaartig hondenras. Deze anomalie veroorzaakt meestal alleen cosmetische schade bij honden die ermee geboren zijn, behalve bij honden die ook last hebben van spina bifida (een anomalie in de embryonale ontwikkeling die bepaalde wervels aantast) die zich dan kan presenteren met ernstige neurologische symptomen. Het gebrek kan echter resulteren in een weigering van bevestiging bij het LOF van de aangetaste hond wanneer de norm vereist dat de hond hiervan wordt vrijgesteld. De Australian Shepherd, de Engelse Cocker Spaniel of zelfs de Bretonse Spaniel zijn rassen die vatbaar zijn voor brachyouria.
Dode staart syndroom
Ook wel "broken tail-syndroom" of "cold tail-syndroom" genoemd, is het dode-staartsyndroom een milde aandoening die het begin van staartpijn en slapheid. Meestal verdwijnen deze symptomen binnen een paar dagen vanzelf. De oorzaken van de aandoening zijn nog steeds slecht begrepen, maar het vermoeden bestaat dat spierbeschadiging in het staartbeen de oorzaak kan zijn. Verschillende rassen zijn vatbaar voor het ontwikkelen van deze aandoening, zoals de Labrador en de Pointer (hoewel alle honden kunnen worden aangetast).
